ظریف‌بینی بیست و هفتم: "تسلیم پذیری" در قاموس افسران جنگ نرم جایی ندارد!
در مسأله جوانان یک «جنگ نرم زیرپوستی» بین جمهوری اسلامی و استکبار برقرار است. براساس نظر حضرت آیت‌الله خامنه‌ای جوانان و نوجوانان افسران این عرصه هستند که «دو نوع هویّت برای این افسر وجود دارد.» یکی هویت مطلوب جمهوری اسلامی و دیگری هویت مطلوبِ دشمن است. در این یادداشت سعی شده است تا دو شاخصه "هوشیار و امیدوار" بودن که مقابل آن "ناامید و تسلیم پذیر" بودن قرار دارد را شرح و بسط داده شود.
رشد چشمگیر و غیر قابل انکار استفاده و تاثیر فضای مجازی در زندگی روزمره انسان ها ذهن هر فردی را به خود درگیر می کند که واقعا چه شده که کار به اینجا رسیده است. البته گذشته از منفعت ها و مضرات آن، باید بررسی کرد که هر یک از ما تا چه میزان در شبکه های اجتماعی و در نگاه کلی تر در فضای سایبر فعالیت داریم. پس از آن باید با خودمان خلوت کنیم و ببینیم که آیا استفاده کنونی ما از این فضا متناسب با فعالیت های یک فرد متعهد و معتقد به اسلام و نظام اسلامی هست یا خیر.
جایگاه ما در دهکده جهانی
هنگام استفاده از امکانات فضای مجازی که منجر به تولید محتوا می شود باید در نظر داشته باشیم که این امکانات را در راستای چه موضوع و هدفی به کار می گیریم. یا یک پرسش اساسی تر؛ آیا متوجه جایگاه خودمان در دهکده جهانی هستیم یا خیر؟!
دشمن همواره در حال نفوذ در اندیشه ها و تزریق تفکرات و سلایق غیر اسلامی و غیر اخلاقی در شبکه های اجتماعی و به کل در فضای سایبر است که ضدیت مستقیم با تفکرات یک انسان صالح مسلمان دارد. البته اصل فضای مجازی فرصتی پرغنیمت محسوب می شود اگر که به درستی از آن بهره برداری شود.
هوشیار باشیم تا تسلیم نشویم
یک شاخصه ای که مد نظر رهبری نیز قرار دارد و افسران جنگ نرم باید در اوقاتی که درگیر فضای مجازی هستند به آن اهمیت جدی دهند "هوشیاری و امیدواری" است. در واقع هوشیاری اشاره به آن دارد که در شرایط مختلف اقدام به جا و صحیح داشته باشیم نه اینکه مقابل اتفاقات و ابهامات جدید صرفا منفعل باشیم. از جنبه ای دیگر هوشیاری روی این موضوع تاکید می کند که پس از مواجهه با هر محتوایی ابتدا آن را از یک سری فیلتر منطقی، اعتقادی، اجتماعی، مذهبی و سیاسی عبور دهیم سپس در خصوص نحوه واکنش با آن تصمیم گیری کنیم.
فیلتر کنیم پیش از اینکه فیلتر شویم!
تحقیقات دانشمندان نشان داده است که خودفیلتری بیشتر از فیلتر شدن جواب می دهد. یعنی وقتی خودمان برای تفکرات، انواع محتوا، تصاویر و ویدئوهایی که برای ما ارسال می شود یک سری فیلتر ایجاد نکنیم تا هر چیزی را نبینیم و نشنویم، بسیار نتیجه بهتری دارد تا اینکه افرادی برای ما برنامه ریزی کنند که چگونه راه های انتقال یک سری اطلاعات و محتواهای خاص را به ما ببندند. که البته با تکنولوژی نوین که روز به روز تغییر می کند و پیشرفته تر می شود عملا هیچ راهی بسته نمی ماند!
"بیماری به اشتراک گذاری"؛ پیشگیری بهتر از درمان
حالت و اخلاقی از جامعه امروز ما که شاید بتوان از آن با عنوان "بیماری به اشتراک گذاری" یاد کرد از جمله موارد تهدید کننده اصل هوشیاری هنگام فعالیت افسران جنگ نرم است. توضیح اینکه بسیاری از مطالبی که با سرعت غیرقابل کنترل و در حجم های مختلف به دست ما می رسد را بدون تحلیل و تفکر برای دیگران می فرستیم و اصلا به عواقب آن فکر نمی کنیم. مصداق این اتفاق که احتمالا برای همگان پیش آمده زمانی است که برخی مطالب یا تصاویری که مدتی پیش دغدغه ما بودند و بسیار روی آن تعصب داشتیم، هم اکنون کمترین اهمیتی برای ما نداشته و بیشتر به شوخی شبیه می ماند.
"ناامیدی" خطرناک تر از "عدم امیدواری"
"امیدواری" دیگر شاخصه ای است که این چند سال دائما نقل محافل سیاسی و رسانه ای شده است! شاید در نگاه اول امیدوار بودن چندان نیاز به شرح و بسط نداشته باشد اما نکته مهم این است که امیدواری مقابل ناامیدی قرار دارد. منظور این است که "ناامید شدن از همه چیز" از جمله حل مشکلات و معضل ها بسیار خطرناک تر از "عدم امیدواری" در برخی مسائل است.
زمانی که حالت کلی –یا به قول افسران درجه دار جنگ نرم، حالت دیفالت(!)- دیدگاه ما نسبت به مسائل مختلف "ناامیدی" از آن باشد کمترین انگیزه و رمقی برای رفع ایرادها و مشکلات برای ما باقی نمی ماند و به نوعی مقابل کوچکترین مشکلات "تسلیم پذیر" می شویم. برای مثال همیشه با خود بگوییم که «دیگر معضل انتشار عکس های خصوصی در شبکه های اجتماعی عادی شده و نمیشه کاریش کرد»، «نمی شود با توهین به اقوام ایرانی در قالب جوک و عکس در تلگرام و واتساپ مقابله کرد»، «اینستاگرام به محیط کثیفی تبدیل شده، چه بهتر من اکانتم رو پاک کنم تا راحت بشم...» و دیگر عباراتی از این مضامین.
شاید واقعا چنین اتفاقاتی پدید آمده باشد اما آیا نقش ما به عنوان افسر جنگ نرم صرفا نشستن و دیدن است؟ نباید هیچ واکنش متناسبی داشته باشیم و طرحی عملیاتی برای "جلوگیری از گسترش" و "پیشگیری از فراگیر شدن" آن داشته باشیم؟ آیا ترک فضای مجازی بهترین و آخرین راه است؟!
رزمنده واقعی
پاسخ کلی این است که رزمنده واقعی کسی است که تا آخرین فشنگ خود را در اسلحه مسلح کند و تا جایی که در بدن توان دارد نقطه ای که دشمن از آنجا در حال حمله است را هدف گیری کند و ماشه را بکشد! وقتی فشنگ تمام می کند باید به کمک رزمندگان دیگر برود که ممکن است مجروح شده باشند یا اینکه فشنگ و اسلحه دارند اما توانایی استفاده از آن را ندارند...
القصه اینکه تسلیم شدن در قاموس افسران جنگ نرم جایی ندارد، چون عملا مهمات سایبری نامحدود و راه های شلیک آنها به سمت دشمن و تاکتیک های دفاعی ثانیه به ثانیه به روز می شود...
