ظـریـــف بــیـن

   تماشای فوتبال را فقط برای سرگرمی قبول دارم. آن هم در زمان و وقت مناسب. بازی های ایران استثناست اما نمی گذارم فوتبال به برنامه خواب و استراحتم خللی وارد کند! می دانم فوتبال در ایران سیاسی است و بی هدف. اما در آن طرف مرزها خیلی اقدامات با جام جهانی فوتبال که بزرگترین رخداد ورزشی است، تنظیم می شود.

  این روزها داعش در حال شیعه کشی در عراق است. النصره و داعش سوریه را اشغال کرده اند و انتخابات دموکراتیک کشور را قبول نمی کنند. چند کیلومتر آن طرف تر اسرائیل پهبادها و موشک های خود را روی مردم فلسطین آزمایش می کند. بگذریم که المپیک 2012 با شروع جنگ سوریه همزمان بود یا جام جهانی 2006 که با جنگ 33 روزه رژیم صهیونیستی علیه لبنان. هم چنین اتفاقات مشابهی در المپیک سال های 1948 و 2008 یا جام جهانی 1982 و جام ملت های اروپا 1992 اتفاق افتاد.

  تاکید می کنم من بدبین نیستم، اما یاد گرفته ام هیچ چیز اتفاقی نیست. البته این دسته اتفاقات فقط "یک چیز" محسوب نمی شود!

نمی گذارم هیچ چیز کاملا جلوی چشمانم را بگیرد زیرا بدون کنار زدن آن نمی توانم بقیه ی حقایق را ببینم.